Бир черге Аскыр-Дагаа өөрүн эдертип алгаш чоруп чораан. Мурнуу чүктен салбар кара Куш ужуп келгеш хонупкан. Чугаалажып таныжа берген. Оон: “Кай баарың ол?” – деп айтырган. “Соңгу чүкте улуг наадым болур, ынаар барайн, тонум багай, тонуң берем, Дагаа” – деп дилеп-тир. Аскыр-Дагаа кончуг каас тоннуг турган. Оозун уштуп берген. “Эртен болза эртен, кежээ болза кежээ эккеп бээр мен” – дээш, кедип алгаш, соңгу чүкче чоруй барган. Ол ояар барган.
Ам Аскыр-Дагаа эртен болза эртен, кежээ болза кежээ: “Доос куш, тонум эккел!” – деп эдип-ле турар апарган.
