Биеэде нояннар кул эдилеп чораан. Оларның кадыннары дээрге чалчаларынга кайгамчык-ла каржы-хажагай улус чораан. Бир ноянның аалынга кыжын бе соккан. чүве-дир. Ооңэъдин өгге хайындырып турда, соокта аажок-ла бусталып турган.
Аштаан кул кижи бус аразынга эът эзип тура, изиг кыданы чеңней каапкаш, ооң изиинге шыдавайн турганын нояны бүдүү эскерии кааш:
― Дээр бүргег-дир бе, аяс-тыр бе, үнүп көрем, шымда!— дээн.
Кул үне халааш:
― Хайыралыг бээмни,
Халалыг-ла кадынны,
Халаптыг-ла бодумну,
Халыынныг-ла кыданы.
Хүнүм өглүг-дүр,
Күзелимге четтим че,
Бургеп чагбаан-даа,
Бүдүү билген-дир, өршээ!— деп чалбарып харыылаан. «Хүн өгленирге, кул кижи өөрүүр, ай өгленирге, аът өөрүүр»— деп үлегер чугаа оон бээр тывылган.
Бойдус дугайында тыва улустуң эскериглеринде хүн өгленирге, соор дээр; соорга — өг ишти бусталыр; буска чаштып тура, эът ап чип кул кижи өөрүүр дээни ол, а ай өгленирге, чылыыр дээр; азы чылыырга, аъттың чырыын чүген суглуу хаарбас, оон үүлезинге чиик дээни ол чүве-дир.
