Бурун бир кижи магачын болуп калгаш, ховуга аң дилеп чоруп турган. Чаңгыс кыс дуңмазы аалдап баар мен дээрге ашкыяа:
- Сээң ол ачаӊ магачын болуп калган, эң чүгүрүк чаңгыс сарыг тевеңни мунгаш бар. Оон бир күнде үнер сен, үнбезе үнбес сен - дээрге, ол дуңмазы күннүк барып-тыр. Күннүк баргаш, мендилежирде:
- Амыр-чаагай ба? Менди чаагай ба? Эки чурттап чор сен бе? - дээш, дуңмазы ынчаар мендилежирде, чаагынан тудуп, чаагының адаандан көрүп-түр, кайы-кире семис эвес дээш. Оон дуңмазы билипкеш, чүгүрүк сарыг тевезин муңгаш, бичии болгаш ‘Мен бир чүве кылыптайн’ дээш, үне халааш чиде берген. Дезипкен. Ол хову черге элезинниг болгаш, аът чоруп шыдавас, тевениң дуюу калбак болгаш ол эки маңнаар. Артынан база бир чүгүрүк аътты мунгаш сүргеш четпейн барган.