Чаңгыдай-Мерген деп мерген турган. Ол шала тенек. Алдайның, Хомдунуң аразынга чер кезип, чааскан аңнап чоруур кижи иргин. Бир күн аңнап, кожунга келирде, кожун чекпе тонап каан турар иргин.
- Че, чекпе, сени бир күн шыдаар мен – деп бодап, демги адып келген аңының эът-чивезин хайындырып, кежин кургаткаш, идик-кевин уштуп алгаш, дүне удуп чыдарга, чаштын бир чүве дагшаар иргин. Көөрге, дем күндүскү кожун тонаан чекпе чедип келген турар иргин. Ооң демги аткан аңының кежин кемирип чип турар иргин. Бо чекпени тудуп алыр-тур дээш, демги чалангаш кижи сүрүп-тур, чекпе туттурбайн дезип-ле турган. Унуун даң аткыже сүргеш, чидирип ап тур.
Унуун хорадап, кожунга кээп алгаштың ‘сени чекпени бөгүн черле тудуп албаасам’ дээш, кожунуң эжиинге чем каггаш, ооң алдынга какпа каггаш, аңнап чоруй баргаш, кежээ келирге, чекпе какпага дүжүп калган турар. Чекпени какпадан адырып алгаш, будунан тудуп алгаш эттеп тур.
- Че, чекпе, кестик черге маңнаар сен бе, кестик хаайлыг Чаңгыдайның кожун тонаар сен бе? – деп эттеп турарда, демги чекпе чыдыг чүвезин салыптар иргин. Бир сөстен озуруунга эзирип ужуп калгаш, чекпени салыптарга, чекпе маңнап чоруй барган иргин.
